Friday, February 8, 2019
Sunday, December 23, 2018
ប្រាសាទព្រះវិហារ
ប្រាសាទព្រះវិហារ គឺជាប្រាសាទខ្មែរ
នៅលើពយតាឌី នៅជាប់ច្រាំងថ្មកម្ពស់៥២៥ ម៉ែត្រ នៃភ្នំដងរែក
ក្នុងខេត្តព្រះវិហារ នៃភាគខាងជើងប្រទេសកម្ពុជា។ ប្រាសាទនេះ
បានផ្តល់ឈ្មោះដល់ខេត្តព្រះវិហារ និងមានចម្ងាយ១៤០គ.ម
ពីប្រាសាទអង្គរវត្ត និងប្រហែល ៣២០គ.ម ពីទីក្រុងភ្នំពេញ។
ប្រាសាទព្រះវិហារ មានទីតាំងស្ថិតនៅ
ភូមិស្វាយជ្រុំ ឃុំកន្ទួត ស្រុកជាំក្សាន្ត នៅលើជួរភ្នំដងរ៉ែក
(ភ្នំព្រះវិហារ) ជាប់ព្រំប្រទល់ ប្រទេសថៃឡង់ដ៏ មានចំងាយ១០៨គ.ម
ពីទីរួមខេត្តព្រះវិហារ (ស្រុកត្បែងមានជ័យ) តាមផ្លូវលេខ ២១១។ ខេត្តព្រះវិហារ
បានបង្កើតឡើង នៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៦៤ ដោយកាត់ដីពី ខេត្តស្ទឹងត្រែង កំពង់ធំ និង
សៀមរាប។ ខេត្តនេះគឺនៅភាគខាងជើង នៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា
ជាខ្ពង់រាបដែលសំបូរទៅដោយព្រៃឈើ ភ្នំ និង ស្ទឹង ដងអូរ។
ប្រាសាទព្រះវិហារ
មានទីតាំងដ៏អស្ចារ្យបំផុត
ក្នុងចំណោមប្រាសាទដែលបានសាងសង់ក្នុងសម័យអាណាចក្រខ្មែរ
នៃសតវត្សទី៦។ ប្រាសាទនេះ មាននូវវិហារជាច្រើន
តភ្ជាប់ដោយប្រព័ន្ធកម្រាលថ្ម និងជណ្តើរមានប្រវែងប្រហែល ៨០០ម៉ែត្រ
និងត្រូវបានសាងសង់ឲ្យមើលឃើញនូវទេសភាពដែលនៅជុំវិញនោះបានយ៉ាងច្បាស់។
ប្រាសាទនេះត្រូវបានឧទ្ទិសដល់ព្រះសិវៈ
គឺមានភាពខុសប្លែកពីប្រាសាទដទៃ ក្នុងចំណោមប្រាសាទខ្មែរ ដែល បានសាងសង់
តាមបណ្តោយអ័ក្សជើងត្បូង ជាជាងមានរាងជាចតុកោណកែង
ឆ្ពោះទៅខាងកើត។ ប៉ុន្តែទោះបីជាប្រាសាទនេះ
មានភាពខុសប្លែកគ្នាច្រើនពីប្រាសាទភ្នំ ដែលបានរកឃើញនៅអង្គរ
គេជឿថាប្រាសាទទាំងនេះត្រូវបានសាងសង់ឡើង តំណាងឲ្យ ភ្នំព្រះសុមេរុ
ដែលជាទីលំនៅរបស់អាទិទេព។
ប្រាសាទព្រះវិហារ មានទំហំ ៨០០ម×៤០០ម
ស្ថិតនៅលើភ្នំព្រះវិហារដែលមានកំពស់ ៦២៥ម នៅតាមជួរភ្នំដងរែក
ដោយមានចំណោតខ្លាំងពីផ្ទៃនៃ ព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា និង រាងទេរពីប្រទេស
ថៃឡង់ដ៏។ ប្រាសាទព្រះវិហារ មានច្រកចូល ៣ ទៅកាន់ប្រាសាទ៖
ច្រកតាមប្រទេសយើង គឺចូលតាមស្វាយជ្រុំ ដែលផ្លូវចាស់ មានកាំជណ្តើរឡើង ទៅកាន់កំពូលភ្នំ ដងរែកនៃប្រាសាទ ព្រះវិហារ។
ច្រកតាមប្រទេសយើង ដដែលគឺតាមផ្លូវ គ១ ដែលជាផ្លូវជួសជុលចាក់បេតុង សំរាប់ឡើងទៅកាន់ ប្រាសាទព្រះវិហារដែរ។ បច្ចុប្បន្ននេះ ប្រជាពលរដ្ឋយើងនៅក្នុងខេត្ត ក៏ដូចជាអ្នករកស៊ី លក់ដូរនៅទីនោះភាគច្រើននាំគ្នា ឡើងតាមផ្លូវនេះ ព្រោះងាយស្រួល ក្នុងការធ្វើដំណើរឡើង។
ច្រកចូលតាម ប្រទេសថៃឡង់ដ៏ ដែលភ្ញៀវទេសចរ អន្តរជាតិចូលចិត្តធ្វើដំណើរ តាមច្រកនេះ។
ច្រកតាមប្រទេសយើង គឺចូលតាមស្វាយជ្រុំ ដែលផ្លូវចាស់ មានកាំជណ្តើរឡើង ទៅកាន់កំពូលភ្នំ ដងរែកនៃប្រាសាទ ព្រះវិហារ។
ច្រកតាមប្រទេសយើង ដដែលគឺតាមផ្លូវ គ១ ដែលជាផ្លូវជួសជុលចាក់បេតុង សំរាប់ឡើងទៅកាន់ ប្រាសាទព្រះវិហារដែរ។ បច្ចុប្បន្ននេះ ប្រជាពលរដ្ឋយើងនៅក្នុងខេត្ត ក៏ដូចជាអ្នករកស៊ី លក់ដូរនៅទីនោះភាគច្រើននាំគ្នា ឡើងតាមផ្លូវនេះ ព្រោះងាយស្រួល ក្នុងការធ្វើដំណើរឡើង។
ច្រកចូលតាម ប្រទេសថៃឡង់ដ៏ ដែលភ្ញៀវទេសចរ អន្តរជាតិចូលចិត្តធ្វើដំណើរ តាមច្រកនេះ។
ប្រាសាទព្រះវិហារ ត្រូវបានបារាំង
ប្រគល់ទៅឱ្យប្រទេសថៃឡង់ដ៏ កាន់កាប់នៅឆ្នាំ ១៩៥៤ ហើយត្រូវបាន
ប្រគល់មកឱ្យព្រះរាជាណាចក្រ កម្ពុជាវិញតាមសាលដឺកា ចុះថ្ងៃទី ១៥ ខែ មិថុនា
ឆ្នាំ១៩៦២ នៅតុលាការអន្តរជាតិ នាក្រុងឡាអេ។
ប្រាសាទព្រះវិហារ ជាប្រភេទរមណីយដ្ឋាន ប្រវត្តិសាស្រ្ត ដែលពីដើមមានឈ្មោះថា ស្រីសិខរីស្វារៈ ប្រែថា បារមីភ្នំ។ ប្រាសាទនេះកសាងឡើងនៅចុងសតវត្សរ៍ទី៩ និង ដើមសតវត្សរ៍ទី១២ ដោយស្តេច៤អង្គគឺ៖
ប្រាសាទព្រះវិហារ ជាប្រភេទរមណីយដ្ឋាន ប្រវត្តិសាស្រ្ត ដែលពីដើមមានឈ្មោះថា ស្រីសិខរីស្វារៈ ប្រែថា បារមីភ្នំ។ ប្រាសាទនេះកសាងឡើងនៅចុងសតវត្សរ៍ទី៩ និង ដើមសតវត្សរ៍ទី១២ ដោយស្តេច៤អង្គគឺ៖
-
- ព្រះបាទ យសោវ័រ្មនទី១ (គ.ស ៨៨៩ – ៩១០ ឬ ៩១០?)៖ ព្រះអង្គបានសាងសង់ ប្រាសាទកណ្តាល។ ព្រះបាទយសោវ័រ្មនទី១ បានបង្កើតរាជធានី យសោធរបុរៈ និង ជាក្សត្រដែលចូលចិត្ត សាងសង់ប្រាសាទ លើកំពូលភ្នំធម្មជាតិ។
- ព្រះបាទ សូរ្យវ័រ្មនទី១ (គ.ស ១០០២ – ១០៥០)៖ ព្រះអង្គបានសាងសង់ អាគារដ៏វែង នៅជិតប្រាសាទ កណ្តាល កំពែងព័ទ្ធជុំវិញ និង គោបុរៈបី។ យោងទៅតាម សិលាចារិករបស់ប្រាសាទ ព្រះបាទ សូរ្យវ័រ្មន បានរៀបចំពិធី ដើម្បីអញ្ជើញទេវ ភទ្រស្វរៈ ដែលគង់នៅវត្តភូ (ប្រទេសឡាវបច្ចុប្បន្ន) មកគង់នៅជាមួយនឹងទេវ ស្រីសិខរីស្វារៈ ដើម្បីជួយការពារ និង ថែរក្សាអាណាចក្រខ្មែរ និង ប្រជារាស្រ្ត។
- ព្រះបាទ ជ័យវ័រ្មនទី៦ (គ.ស ១០៨០ – ១១០៩)៖ ព្រះអង្គបានសាងសង់ បណ្ណាល័យពីរ និង ជួសជុល ផ្នែកមួយចំនួននៃប្រាសាទ។
- ព្រះបាទ សូរ្យវ័រ្មនទី២ (គ.ស ១១១៣ – ១១៥០)៖ ព្រះអង្គបានសាងសង់ ព្រះលាន ដែលមាន នាគក្បាលប្រាំពីរ រូបតោតាមផ្លូវ និង នាគជាច្រើនទៀត តាមជណ្តើរឡើង។ ព្រះអង្គក៏បានរៀបចំពិធី សម្ភោតប្រាសាទ និង ចាត់ទុកជាកន្លែង គោរពសម្រាប់ព្រះមហាក្សត្រ គ្រប់រូប។
Thursday, December 20, 2018
មានបងអត់គេ មានគេអត់បង Sereymunសេរីមន្ត Mean Bong Ort Ke Mean Ke Ort Bong
មានបងអត់គេ មានគេអត់បង Sereymunសេរីមន្ត Mean Bong Ort Ke Mean Ke Ort Bong
Wednesday, December 19, 2018
ដំណើរកម្សាន្ដទៅកាន់ទឹកជ្រោះព្រះនិម្មិតរមណីយដ្ឋានធម្មជាតិនៅខេត្តព្រះវិហារ
បើសិនជាអ្នកជ្រុលជាចំណាយពេលរហូតទៅដល់៦
ទៅ១០ម៉ោងក្នុងការធ្វើដំណើរទៅកាន់បណ្តាខេត្តឆ្ងាយៗ
ឬតំបន់ទេសចរណ៍នៅបរទេសនោះ LIFT
សូមផ្តល់យោបល់នូវទីកន្លែងទេសចរណ៍ធម្មជាតិមួយដែលអ្នកពុំសូវដែលធ្លាប់ស្គាល់នោះគឺ
«ទឹកជ្រោះព្រះនិម្មិត»។ ទឹកជ្រោះព្រះនិម្មិត
នេះមានទីតាំងស្ថិតនៅក្នុងភូមិកំពង់ស្រឡៅ ស្រុកឆែប
ខេត្តព្រះវិហារ។
បើគិតអំពីចម្ងាយផ្លូវធ្វើដំណើរពីរាជធានីភ្នំពេញទៅដល់តំបន់ទឹកជ្រោះមួយនេះលោកអ្នកប្រហែលជាត្រូវចំណាយពេលប្រមាណជា៨ម៉ោង។ អ្នកទេសចរតម្រូវឲ្យធ្វើដំណើរដោយស្រឡាងឆ្លងកាត់ពីក្រុងស្ទឹងត្រែង ព្រោះថាស្ពានដែលតភ្ជាប់ពីទីក្រុងស្ទឹងត្រែងទៅកាន់តំបន់ទេសចរណ៍ ទឹកជ្រោះនេះកំពុងតែសាងសង់នៅឡើយ។
បន្ទាប់ពីឆ្លងកាត់ស្រឡាងរួចហើយ អ្នកត្រូវបន្តទៅតាមស្រុកថាឡាបរិវ៉ាត់ខេត្តស្ទឹងត្រែង ដែលមានសភាពល្អប្រសើរជាងការធ្វើដំណើរផ្ទាល់ពីខេត្តព្រះវិហារទៅកាន់តំបន់ទឹកជ្រោះព្រះនិមិ្មតតែម្ដងព្រោះថាផ្លូវនោះកំពុងតែត្រូវបានសាងសង់ និងជួសជុល។
នៅតាមបណ្តោយផ្លូវទៅកាន់រមណីយដ្ឋានដើមរុក្ខជាតិតូចធំត្រឈឹងត្រឈៃឈរអមពាសពេញព្រៃ។ សំឡេងសត្វយំ រងំជាមួយនឹងសម្រស់ព្រៃឈើពណ៌បៃតង កាន់តែជំរុញទឹកចិត្តអ្នកទេសចរឲ្យកញ្ជ្រោលចង់ឃើញច្បាស់នូវរមណីយដ្ឋានទឹកជ្រោះព្រះនិមិ្មតនេះ។
ខណៈពេលរថយន្តបរកាន់តែជិតដល់អ្នកអាចស្តាប់ឮសូរសំឡេងទឹកជ្រោះហូររហឹមក្បែរត្រចៀកអ្នករហូតដល់ពួកគេបានឃើញផ្ទាល់នូវសម្រស់ទាំងមូលនៃតំបន់ទេសចរណ៍មួយកន្លែងនេះ។
កញ្ញា អៀ បូនាថ អាយុ២០ឆ្នាំ ជានិស្សិតផ្នែកគ្រប់គ្រងទេសចរណ៍ ដែលធ្លាប់បានទៅទស្សនាទឹកជ្រោះព្រះនិម្មិតបានឲ្យដឹងថា៖ «ទឹកជ្រោះហូរធ្លាក់មកលើផ្ទាំងថ្ម បានប្រគំជាសំឡេងស្រិចៗឥតដាច់ ហាក់បីដូចជាសំឡេងភ្លេងតន្ត្រីធម្មជាតិកំពុងប្រគំលេងលួងចិត្តអ្នកទេសចរដែលខំស្កាត់ពីចម្ងាយមកលេងដូច្នោះដែរ»។
កញ្ញាបានបន្តថាថ្វីដ្បិតតែទឹកជ្រោះនៅទីនោះពុំអាចមុជ ឬលេងបានយ៉ាងណាក៏ដោយប៉ុន្តែគ្រាន់តែបានឈរលើផ្ទាំងថ្មស្រូបយកខ្យល់អាកាស គយគន់ និងផ្តិតយករូបភាពនៃសម្រស់ទឹកជ្រោះដ៏ថ្លាឈ្វេង ដែលហូរធ្លាក់ចុះពីផ្ទាំងថ្មនោះ ក៏ធ្វើឲ្យកញ្ញាមានអារម្មណ៍ថាធូរស្បើយ និងស្រស់ថ្លាទៅហើយ។
នៅតំបន់ទឹកជ្រោះព្រះនិម្មិតពុំទាន់មានទីកន្លែងសម្រាប់សំណាក់ ឬភោជនីយដ្ឋានទំនើបៗដូចបណ្តារមណីយដ្ឋានធម្មជាតិផ្សេងៗក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែនៅទីនោះមានកន្លែងបម្រើរអាហារ និងបន្ទប់ទឹកសម្រាប់ភ្ញៀវទេសចរ។ ក្រៅពីទឹកជ្រោះដ៏ត្រជាក់ស្រិបលោកអ្នកក៏អាចធ្វើដំណើរតាមរថយន្ដពីតំបន់ទឹកជ្រោះនេះទៅទស្សនាសត្វត្រីផ្សោតមេគង្គដែលស្ថិតនៅក្បែរនោះផងដែរ។
បើអ្នកចង់កម្សាន្តសប្បាយក្នុងថ្ងៃឈប់សម្រាកប្រចាំឆ្នាំជាមួយនឹងក្រុមគ្រួសារនៅតំបន់ទេសចរណ៍ធម្មជាតិពិតៗអ្នកគួរតែសាកល្បងទៅលេងនៅទឹកជ្រោះព្រះនិម្មិតប៉ុន្ដែសូមគោរពច្បាប់ចរាចរណ៍ក្នុងពេលធ្វើដំណើរ និងយោគយល់អធ្យាស្រ័យគ្នាដើម្បីសុវត្ថិភាពទាំងអស់គ្នា៕
បើគិតអំពីចម្ងាយផ្លូវធ្វើដំណើរពីរាជធានីភ្នំពេញទៅដល់តំបន់ទឹកជ្រោះមួយនេះលោកអ្នកប្រហែលជាត្រូវចំណាយពេលប្រមាណជា៨ម៉ោង។ អ្នកទេសចរតម្រូវឲ្យធ្វើដំណើរដោយស្រឡាងឆ្លងកាត់ពីក្រុងស្ទឹងត្រែង ព្រោះថាស្ពានដែលតភ្ជាប់ពីទីក្រុងស្ទឹងត្រែងទៅកាន់តំបន់ទេសចរណ៍ ទឹកជ្រោះនេះកំពុងតែសាងសង់នៅឡើយ។
បន្ទាប់ពីឆ្លងកាត់ស្រឡាងរួចហើយ អ្នកត្រូវបន្តទៅតាមស្រុកថាឡាបរិវ៉ាត់ខេត្តស្ទឹងត្រែង ដែលមានសភាពល្អប្រសើរជាងការធ្វើដំណើរផ្ទាល់ពីខេត្តព្រះវិហារទៅកាន់តំបន់ទឹកជ្រោះព្រះនិមិ្មតតែម្ដងព្រោះថាផ្លូវនោះកំពុងតែត្រូវបានសាងសង់ និងជួសជុល។
នៅតាមបណ្តោយផ្លូវទៅកាន់រមណីយដ្ឋានដើមរុក្ខជាតិតូចធំត្រឈឹងត្រឈៃឈរអមពាសពេញព្រៃ។ សំឡេងសត្វយំ រងំជាមួយនឹងសម្រស់ព្រៃឈើពណ៌បៃតង កាន់តែជំរុញទឹកចិត្តអ្នកទេសចរឲ្យកញ្ជ្រោលចង់ឃើញច្បាស់នូវរមណីយដ្ឋានទឹកជ្រោះព្រះនិមិ្មតនេះ។
ខណៈពេលរថយន្តបរកាន់តែជិតដល់អ្នកអាចស្តាប់ឮសូរសំឡេងទឹកជ្រោះហូររហឹមក្បែរត្រចៀកអ្នករហូតដល់ពួកគេបានឃើញផ្ទាល់នូវសម្រស់ទាំងមូលនៃតំបន់ទេសចរណ៍មួយកន្លែងនេះ។
កញ្ញា អៀ បូនាថ អាយុ២០ឆ្នាំ ជានិស្សិតផ្នែកគ្រប់គ្រងទេសចរណ៍ ដែលធ្លាប់បានទៅទស្សនាទឹកជ្រោះព្រះនិម្មិតបានឲ្យដឹងថា៖ «ទឹកជ្រោះហូរធ្លាក់មកលើផ្ទាំងថ្ម បានប្រគំជាសំឡេងស្រិចៗឥតដាច់ ហាក់បីដូចជាសំឡេងភ្លេងតន្ត្រីធម្មជាតិកំពុងប្រគំលេងលួងចិត្តអ្នកទេសចរដែលខំស្កាត់ពីចម្ងាយមកលេងដូច្នោះដែរ»។
កញ្ញាបានបន្តថាថ្វីដ្បិតតែទឹកជ្រោះនៅទីនោះពុំអាចមុជ ឬលេងបានយ៉ាងណាក៏ដោយប៉ុន្តែគ្រាន់តែបានឈរលើផ្ទាំងថ្មស្រូបយកខ្យល់អាកាស គយគន់ និងផ្តិតយករូបភាពនៃសម្រស់ទឹកជ្រោះដ៏ថ្លាឈ្វេង ដែលហូរធ្លាក់ចុះពីផ្ទាំងថ្មនោះ ក៏ធ្វើឲ្យកញ្ញាមានអារម្មណ៍ថាធូរស្បើយ និងស្រស់ថ្លាទៅហើយ។
នៅតំបន់ទឹកជ្រោះព្រះនិម្មិតពុំទាន់មានទីកន្លែងសម្រាប់សំណាក់ ឬភោជនីយដ្ឋានទំនើបៗដូចបណ្តារមណីយដ្ឋានធម្មជាតិផ្សេងៗក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែនៅទីនោះមានកន្លែងបម្រើរអាហារ និងបន្ទប់ទឹកសម្រាប់ភ្ញៀវទេសចរ។ ក្រៅពីទឹកជ្រោះដ៏ត្រជាក់ស្រិបលោកអ្នកក៏អាចធ្វើដំណើរតាមរថយន្ដពីតំបន់ទឹកជ្រោះនេះទៅទស្សនាសត្វត្រីផ្សោតមេគង្គដែលស្ថិតនៅក្បែរនោះផងដែរ។
បើអ្នកចង់កម្សាន្តសប្បាយក្នុងថ្ងៃឈប់សម្រាកប្រចាំឆ្នាំជាមួយនឹងក្រុមគ្រួសារនៅតំបន់ទេសចរណ៍ធម្មជាតិពិតៗអ្នកគួរតែសាកល្បងទៅលេងនៅទឹកជ្រោះព្រះនិម្មិតប៉ុន្ដែសូមគោរពច្បាប់ចរាចរណ៍ក្នុងពេលធ្វើដំណើរ និងយោគយល់អធ្យាស្រ័យគ្នាដើម្បីសុវត្ថិភាពទាំងអស់គ្នា៕
មកមើលសម្រស់ភ្នំត្បែងខេត្តព្រះវិហារ ទេសភាពមិនធម្មតា
តំបន់បេតិកភណ្ឌធម្មជាតិភ្នំត្បែងអាចជាកន្លែងទេសចរណ៍ថ្មីសម្រាប់ភ្ញៀវជាតិ
និងអន្តជាតិ ដោយនៅទីនោះមានទឹកធ្លាក់ រូងប្រជៀវ
និងជាកន្លែងសក្ការ។ ភ្នំត្បែង
ជាតំបន់បេតិកភណ្ឌធម្មជាតិដែលមានសម្រស់ស្រស់ស្អាត
ដោយមានទាំងព្រៃធម្មជាតិ សត្វព្រៃ ទឹកធ្លាក់
និងតំបន់បុរាណឋានសម្រាប់ពិធីផ្សេងៗផងដែរ។
ជាមួយនឹងទេសភាពធម្មជាតិដ៏ស្រស់ស្អាត តំបន់នេះត្រូវបានរដ្ឋាភិបាលដាក់ជាតំបន់បេតិកភណ្ឌធម្មជាតិកាលពីខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១៦កន្លងមក។ នេះបើតាមព័ត៌មានរបស់ក្រសួងបរិស្ថានចេញផ្សាយកាលពីសប្ដាហ៍មុន។
តំបន់បេតិកភណ្ឌភ្នំត្បែងនេះមានទីតាំងក្នុងខេត្តព្រះវិហារ និងគ្របដណ្ដប់លើស្រុកចំនួនប្រាំគឺ ស្រុកសង្គមថ្មី ស្រុកគូលែន ស្រុកត្បែងមានជ័យ ស្រុករវៀង និងក្រុងព្រះវិហារ ដែលមានផ្ទៃដីសរុបចំនួន២៥០០០ហិចតា។
ដើម្បីឡើងដល់ទីតាំងទឹកធ្លាក់ និងទីសក្ការទាំងនេះ អ្នកធ្វើដំណើរត្រូវធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ជ្រលងភ្នំដែលមានចម្ការចេកធំល្វឹងល្វើយ និងត្រូវឡើងតាមជណ្ដើរកម្ពស់៤០០ម៉ែត្រ និងមានកាំជណ្ដើរចំនួន១៨០០កាំ៕
ទស្សនារូបភាពស្អាតទាំងអស់គ្នា៖
ជាមួយនឹងទេសភាពធម្មជាតិដ៏ស្រស់ស្អាត តំបន់នេះត្រូវបានរដ្ឋាភិបាលដាក់ជាតំបន់បេតិកភណ្ឌធម្មជាតិកាលពីខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១៦កន្លងមក។ នេះបើតាមព័ត៌មានរបស់ក្រសួងបរិស្ថានចេញផ្សាយកាលពីសប្ដាហ៍មុន។
តំបន់បេតិកភណ្ឌភ្នំត្បែងនេះមានទីតាំងក្នុងខេត្តព្រះវិហារ និងគ្របដណ្ដប់លើស្រុកចំនួនប្រាំគឺ ស្រុកសង្គមថ្មី ស្រុកគូលែន ស្រុកត្បែងមានជ័យ ស្រុករវៀង និងក្រុងព្រះវិហារ ដែលមានផ្ទៃដីសរុបចំនួន២៥០០០ហិចតា។
ដើម្បីឡើងដល់ទីតាំងទឹកធ្លាក់ និងទីសក្ការទាំងនេះ អ្នកធ្វើដំណើរត្រូវធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ជ្រលងភ្នំដែលមានចម្ការចេកធំល្វឹងល្វើយ និងត្រូវឡើងតាមជណ្ដើរកម្ពស់៤០០ម៉ែត្រ និងមានកាំជណ្ដើរចំនួន១៨០០កាំ៕
ទស្សនារូបភាពស្អាតទាំងអស់គ្នា៖
Tuesday, December 18, 2018
ជាតិ ប្រពៃណីទំនៀមទម្លាប់ជនជាតិដើមភាគតិច កំពុងយាយីដោយសម្ភារនិយម
ភ្នំពេញ៖
ជនជាតិដើមភាគតិច តែងមានប្រពៃណី
និងអត្តសញ្ញាណមួយប្លែកពីពលរដ្ឋខ្មែរទូទៅ តាមរយៈការគោរពចាស់ទុំ
អ្នកតា ព្រៃភ្នំ សម្លៀកបំពាក់ ភាសា និងវប្បធម៌ប្រពៃណីជាច្រើន។ ប៉ុន្តែ
ប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ជនជាតិដើមភាគតិចជាច្រើន
បានផ្លាស់ប្តូរឥរិយាបថ លែងសូវប្រកាន់ប្រពៃណីទំនៀមទម្លាប់ដូនតា
បន្ទាប់ពីមានអ្នកចំណូលស្រុកចូលទៅរស់នៅក្នុងសហគមន៍
និងបាននាំសម្ភារនិយម ទៅបង្វក់ស្មារតីពួកគេ
ឲ្យគ្រវាត់ចោលទម្លាប់ចាស់ និងចាប់យកទម្លាប់ថ្មី
ស្របតាមសម័យ
សាកលភាវូបនីយកម្ម។
លោក ទឺយ ធិ អាយុ៥៥ឆ្នាំ ជាជនជាតិដើមភាគតិចព្នង នៅឃុំដាក់ដាំ ស្រុកអូររាំង ខេត្តមណ្ឌលគិរី បានអះអាងថា សហគមន៍របស់ខ្លួន បានបាត់បង់ព្រៃជំនឿ និងដីធ្លី ព្រោះតែមានឈ្នួញ និងក្រុមហ៊ុនរំលោភយក។ បើតាមលោក ទឺយ ធិ ការបាត់ព្រៃឈើដែលក្នុងនោះមានព្រៃកប់ខ្មោច ព្រៃអារក្ស និងដីចម្ការវិលជុំ គឺជាការបាត់បង់ប្រពៃណីទំនៀមទម្លាប់របស់ជនជាតិព្នង។
«លក្ខណៈពិសេសរបស់ជនជាតិដើមភាពតិចព្នង មានការសែនព្រេន ជំនឿ ភាសា អារក្សអ្នកតា និងធ្វើផ្ទះខ្ពស់ៗជាដើម»។ នេះបើតាមការពន្យល់របស់ លោក ទឺយ ធិ ដោយបន្តអះអាងថា បច្ចុប្បន្ន ប្រពៃណីមួយចំនួន ក៏បានបាត់បង់បណ្តើរៗផងដែរ។ លោកបន្ថែមថា នៅមានចាស់ៗមួយចំនួន បានបន្តស្លៀកពាក់សម្លៀកបំពាក់ប្រពៃណី ដោយយុវជនវិញ ពួកគេបានស្លៀកពាក់ដូចបងប្អូនខ្មែរ។ ក្រៅពីការស្លៀកពាក់ ការសង់ផ្ទះតាមទម្លាប់ជនជាតិដើមភាគតិចព្នង ក៏មិនសូវពេញនិយមទៀតដែរ។ លោកទឺយ ធិ បញ្ជាក់យ៉ាងដូច្នេះប្រាប់ព័ត៌មានថ្មីៗថា៖«ជនជាតិព្នងនៅសហគមន៍របស់ខ្ញុំ លែងសូវសង់ផ្ទះខ្ពង់ៗដូចដូនតាទៀតហើយ តែពួកគេ ដោយបែរមកសង់ផ្ទះដូចខ្មែរដែរ។ តែបើភាសា និងម្ហូបអាហាររបស់ជនជាដើមភាគតិចព្នងវិញ គឺនៅរក្សាបានល្អ»។
បញ្ហានេះ ត្រូវបាន លោក ម៉ង វិចិត្រ នាយករងសមាគមខ្មែរលើ បានអះអាងថា ជនជាតិដើមភាគតិចព្នង មានភាពប្រែប្រួលច្រើនទាំងវិជ្ជមាន និងអវិជ្ជមាន។ លោកបញ្ជាក់យ៉ាងដូច្នេះថា ៖«ក្មេងៗបច្ចុប្បន្ន ពួកគាត់និយមភ្លេងបទថ្មី ដោយលែងសូវស្តាប់ភ្លេងប្រពៃណីទៀតហើយ»។
ដោយឡែក ការប្រែប្រួលវិជ្ជមាន គឺមានយុវជនជាច្រើនបានរៀនចប់មហាវិទ្យាល័យ។ បើតាម លោក ម៉ង វិចិត្រ មានយុវជនដែលជាជនជាតិដើមភាគតិចក្នុងខេត្តរតនគិរី រៀនចប់មហាវិទ្យាល័យប្រមាណជាង៥០នាក់ ដោយពួកគេបានធ្វើការនៅក្រុមហ៊ុនឯកជន ប្រឡងចូលធ្វើការដ្ឋ និងខ្លះទៀត បានធ្វើការនៅអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាល ដោយបានត្រឡប់មកជួយសហគមន៍របស់ពួកគេវិញ។
មិនមែនតែជនជាតិដើមភាគតិចព្នងនោះទេ ដែលផ្លាស់ប្តូរឥរិយាបថនោះ ប៉ុន្តែ សូម្បីតែជនជាដើមភាគតិចគ្រឹង ក៏លែងសូវប្រកាន់ប្រពៃណីទំនៀមទម្លាប់ទៀតដែរ។ អ្នកស្រី ឡាត់ សុខឯម ជាជនជាតិគ្រឹងនៅខេត្តរតនគិរី និងគណៈគ្រប់គ្រងអង្គការជនជាតិដើមភាគតិចកម្ពុជា បានអះអាងថា ទោះបីអ្នកស្រីមានស្វាមីជាជនជាតិខ្មែរ ប៉ុន្តែ ប្រពៃណីទំនៀមទម្លាប់ជនជាតិរបស់ខ្លួន អ្នកស្រីនៅតែប្រកាន់ខ្ជាប់ដដែល។ បើតាមអ្នកស្រី ឡាត់ សុខឯម ជនជាតិគ្រឹងនៅឆ្ងាយពីទីរួមខេត្តរតនគិរីនៅប្រកាន់ប្រពៃណីច្រើន ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើជនជាតិគ្រឹងនៅក្បែរទីរួមខេត្ត គឺបានលង់នឹងសម្ភារនិយម ដែលធ្វើឲ្យពួកគេបោះបង់ប្រពៃណីជនជាតិគ្រឹងចោល ដោយចាប់យកឥរិយាបថថ្មី និងផ្លាស់ប្តូរតាមជនជាតិខ្មែរ។
អ្នកស្រី ថ្លែងយ៉ាងដូច្នេះថា៖ «សម្ភារនិយមហូរចូលទៅ បានបើកគំនិតគាត់ឲ្យចង់ស្អាត ពីមុនអត់ចេះប្រើទូរស័ព្ទ ឥឡូវចេះប្រើទូរស័ព្ទ ពួកគាត់ទទួលបច្ចេកវិទ្យាថ្មី ធ្វើឲ្យពួកគាត់ស្រឡាញ់រូបភាពខាងក្រៅ»។
អ្នកស្រី អះអាងថា ការអភិវឌ្ឍន៍នៅតំបន់ជនជាតិដើមភាគតិចគ្រឹង បានបានធ្វើឲ្យសេដ្ឋកិច្ចមានការរីកចម្រើន ប៉ុន្តែ ទន្ទឹមគ្នានេះ ការអភិវឌ្ឍន៍នេះ បានបង្កការលំបាកដល់ការអភិរក្សប្រពៃណី និងទំនៀមទម្លាប់របស់ជនជាតិដើមភាគតិច។ «ការអភិវឌ្ឍន៍ហូរចូលទៅ វាល្អសម្រាប់ធ្វើពួកគាត់រីកចម្រើនសេដ្ឋកិច្ច ប៉ុន្តែ យើងពិបាកបណ្តុះគំនិត ឲ្យពួកគេចេះអភិវឌ្ឍន៍ហើយចេះអភិរក្ស ព្រោះអ្នកខ្លះ ពួកគាត់បែកគំនិតលែងចង់ប្រកាន់យកវប្បធម៌ និងប្រពៃណី»។ នេះជាការពន្យល់របស់អ្នកស្រី ឡាត់ សុខឯម ដោយបន្តបញ្ជាក់ថា បច្ចុប្បន្ន ជនជាតិដើមភាគតិចនៅកម្ពុជា មានរស់នៅក្នុងខេត្តចំនួន១៥ ដូចជា៖ រតនគិរី មណ្ឌលគិរី ស្ទឹងត្រែង ក្រចេះ និងកោះកុងជាដើម ដោយមានជាង៥០០សហគមន៍ និង២៤ជនជាតិ។
ទំនាក់ទនងបញ្ហានេះ លោក ប៉ុល លឹម រដ្ឋលេខាធិការក្រសួងមហាផ្ទៃ បានរម្លឹកថា កាលលោកទៅក្រៅប្រទេសដែលមានជនជាតិដើមភាគតិច គឺប្រជាជនគេបានផ្តល់តម្លៃ និងផ្តល់អាទិភាពដល់ជនជាតិដើមភាគតិចក្នុងការថែរក្សាអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួន។
លោកថ្លែងយ៉ាងដូច្នេះថា៖«ខ្ញុំឃើញនៅស្រុកគេ គេថែរក្សាប្រពៃណីនិងអត្តសញ្ញាណរបស់ជនជាតិដើមគេណាស់ គ្រាន់តែពួកគេឡើងជិះឡានក្រុង គឺគេស្គាល់ភ្លាមថា គឺជាជនជាដើមភាគតិច ព្រោះ ពួកគេរក្សាបាននូវប្រពៃណីទំនៀមទម្លាប់។ ដូច្នេះ យើងក៏ត្រូវថែរក្សាអត្តសញ្ញាណពួកគាត់ ដោយកុំអភិវឌ្ឍន៍លឿនពេក ហើយក៏កុំអភិរក្សយឺតពេក»។
សូមបញ្ជាក់ថា បច្ចុប្បន្ន សហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិចមានចំនួន១៥សហគមន៍ ដែលបានចុះបញ្ជីទទួលស្គាល់ដោយក្រសួងមហាផ្ទៃ និង៩សហគមន៍ទៀត ក្រសួងកំពុងត្រួតពិនិត្យដើម្បីចុះបញ្ជីស្របច្បាប់។ នេះបើតាមរបាយការណ៍របស់ក្រសួងមហាផ្ទៃដែលបានបង្ហាញក្នុង សិក្ខាសាលាមួយស្តីពី៖ «ការផ្សព្វផ្សាយវិធានប្រពៃណី គោលនយោបាយ និងច្បាប់ជាតិ និងអន្តរជាតិពាក់ព័ន្ធសិទ្ធិជនជាតិដើមភាគតិច»នៅអាគាររដ្ឋសភា នៅថ្ងៃទី១១ ខែតុលា៕
សាកលភាវូបនីយកម្ម។
លោក ទឺយ ធិ អាយុ៥៥ឆ្នាំ ជាជនជាតិដើមភាគតិចព្នង នៅឃុំដាក់ដាំ ស្រុកអូររាំង ខេត្តមណ្ឌលគិរី បានអះអាងថា សហគមន៍របស់ខ្លួន បានបាត់បង់ព្រៃជំនឿ និងដីធ្លី ព្រោះតែមានឈ្នួញ និងក្រុមហ៊ុនរំលោភយក។ បើតាមលោក ទឺយ ធិ ការបាត់ព្រៃឈើដែលក្នុងនោះមានព្រៃកប់ខ្មោច ព្រៃអារក្ស និងដីចម្ការវិលជុំ គឺជាការបាត់បង់ប្រពៃណីទំនៀមទម្លាប់របស់ជនជាតិព្នង។
«លក្ខណៈពិសេសរបស់ជនជាតិដើមភាពតិចព្នង មានការសែនព្រេន ជំនឿ ភាសា អារក្សអ្នកតា និងធ្វើផ្ទះខ្ពស់ៗជាដើម»។ នេះបើតាមការពន្យល់របស់ លោក ទឺយ ធិ ដោយបន្តអះអាងថា បច្ចុប្បន្ន ប្រពៃណីមួយចំនួន ក៏បានបាត់បង់បណ្តើរៗផងដែរ។ លោកបន្ថែមថា នៅមានចាស់ៗមួយចំនួន បានបន្តស្លៀកពាក់សម្លៀកបំពាក់ប្រពៃណី ដោយយុវជនវិញ ពួកគេបានស្លៀកពាក់ដូចបងប្អូនខ្មែរ។ ក្រៅពីការស្លៀកពាក់ ការសង់ផ្ទះតាមទម្លាប់ជនជាតិដើមភាគតិចព្នង ក៏មិនសូវពេញនិយមទៀតដែរ។ លោកទឺយ ធិ បញ្ជាក់យ៉ាងដូច្នេះប្រាប់ព័ត៌មានថ្មីៗថា៖«ជនជាតិព្នងនៅសហគមន៍របស់ខ្ញុំ លែងសូវសង់ផ្ទះខ្ពង់ៗដូចដូនតាទៀតហើយ តែពួកគេ ដោយបែរមកសង់ផ្ទះដូចខ្មែរដែរ។ តែបើភាសា និងម្ហូបអាហាររបស់ជនជាដើមភាគតិចព្នងវិញ គឺនៅរក្សាបានល្អ»។
បញ្ហានេះ ត្រូវបាន លោក ម៉ង វិចិត្រ នាយករងសមាគមខ្មែរលើ បានអះអាងថា ជនជាតិដើមភាគតិចព្នង មានភាពប្រែប្រួលច្រើនទាំងវិជ្ជមាន និងអវិជ្ជមាន។ លោកបញ្ជាក់យ៉ាងដូច្នេះថា ៖«ក្មេងៗបច្ចុប្បន្ន ពួកគាត់និយមភ្លេងបទថ្មី ដោយលែងសូវស្តាប់ភ្លេងប្រពៃណីទៀតហើយ»។
ដោយឡែក ការប្រែប្រួលវិជ្ជមាន គឺមានយុវជនជាច្រើនបានរៀនចប់មហាវិទ្យាល័យ។ បើតាម លោក ម៉ង វិចិត្រ មានយុវជនដែលជាជនជាតិដើមភាគតិចក្នុងខេត្តរតនគិរី រៀនចប់មហាវិទ្យាល័យប្រមាណជាង៥០នាក់ ដោយពួកគេបានធ្វើការនៅក្រុមហ៊ុនឯកជន ប្រឡងចូលធ្វើការដ្ឋ និងខ្លះទៀត បានធ្វើការនៅអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាល ដោយបានត្រឡប់មកជួយសហគមន៍របស់ពួកគេវិញ។
មិនមែនតែជនជាតិដើមភាគតិចព្នងនោះទេ ដែលផ្លាស់ប្តូរឥរិយាបថនោះ ប៉ុន្តែ សូម្បីតែជនជាដើមភាគតិចគ្រឹង ក៏លែងសូវប្រកាន់ប្រពៃណីទំនៀមទម្លាប់ទៀតដែរ។ អ្នកស្រី ឡាត់ សុខឯម ជាជនជាតិគ្រឹងនៅខេត្តរតនគិរី និងគណៈគ្រប់គ្រងអង្គការជនជាតិដើមភាគតិចកម្ពុជា បានអះអាងថា ទោះបីអ្នកស្រីមានស្វាមីជាជនជាតិខ្មែរ ប៉ុន្តែ ប្រពៃណីទំនៀមទម្លាប់ជនជាតិរបស់ខ្លួន អ្នកស្រីនៅតែប្រកាន់ខ្ជាប់ដដែល។ បើតាមអ្នកស្រី ឡាត់ សុខឯម ជនជាតិគ្រឹងនៅឆ្ងាយពីទីរួមខេត្តរតនគិរីនៅប្រកាន់ប្រពៃណីច្រើន ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើជនជាតិគ្រឹងនៅក្បែរទីរួមខេត្ត គឺបានលង់នឹងសម្ភារនិយម ដែលធ្វើឲ្យពួកគេបោះបង់ប្រពៃណីជនជាតិគ្រឹងចោល ដោយចាប់យកឥរិយាបថថ្មី និងផ្លាស់ប្តូរតាមជនជាតិខ្មែរ។
អ្នកស្រី ថ្លែងយ៉ាងដូច្នេះថា៖ «សម្ភារនិយមហូរចូលទៅ បានបើកគំនិតគាត់ឲ្យចង់ស្អាត ពីមុនអត់ចេះប្រើទូរស័ព្ទ ឥឡូវចេះប្រើទូរស័ព្ទ ពួកគាត់ទទួលបច្ចេកវិទ្យាថ្មី ធ្វើឲ្យពួកគាត់ស្រឡាញ់រូបភាពខាងក្រៅ»។
អ្នកស្រី អះអាងថា ការអភិវឌ្ឍន៍នៅតំបន់ជនជាតិដើមភាគតិចគ្រឹង បានបានធ្វើឲ្យសេដ្ឋកិច្ចមានការរីកចម្រើន ប៉ុន្តែ ទន្ទឹមគ្នានេះ ការអភិវឌ្ឍន៍នេះ បានបង្កការលំបាកដល់ការអភិរក្សប្រពៃណី និងទំនៀមទម្លាប់របស់ជនជាតិដើមភាគតិច។ «ការអភិវឌ្ឍន៍ហូរចូលទៅ វាល្អសម្រាប់ធ្វើពួកគាត់រីកចម្រើនសេដ្ឋកិច្ច ប៉ុន្តែ យើងពិបាកបណ្តុះគំនិត ឲ្យពួកគេចេះអភិវឌ្ឍន៍ហើយចេះអភិរក្ស ព្រោះអ្នកខ្លះ ពួកគាត់បែកគំនិតលែងចង់ប្រកាន់យកវប្បធម៌ និងប្រពៃណី»។ នេះជាការពន្យល់របស់អ្នកស្រី ឡាត់ សុខឯម ដោយបន្តបញ្ជាក់ថា បច្ចុប្បន្ន ជនជាតិដើមភាគតិចនៅកម្ពុជា មានរស់នៅក្នុងខេត្តចំនួន១៥ ដូចជា៖ រតនគិរី មណ្ឌលគិរី ស្ទឹងត្រែង ក្រចេះ និងកោះកុងជាដើម ដោយមានជាង៥០០សហគមន៍ និង២៤ជនជាតិ។
ទំនាក់ទនងបញ្ហានេះ លោក ប៉ុល លឹម រដ្ឋលេខាធិការក្រសួងមហាផ្ទៃ បានរម្លឹកថា កាលលោកទៅក្រៅប្រទេសដែលមានជនជាតិដើមភាគតិច គឺប្រជាជនគេបានផ្តល់តម្លៃ និងផ្តល់អាទិភាពដល់ជនជាតិដើមភាគតិចក្នុងការថែរក្សាអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួន។
លោកថ្លែងយ៉ាងដូច្នេះថា៖«ខ្ញុំឃើញនៅស្រុកគេ គេថែរក្សាប្រពៃណីនិងអត្តសញ្ញាណរបស់ជនជាតិដើមគេណាស់ គ្រាន់តែពួកគេឡើងជិះឡានក្រុង គឺគេស្គាល់ភ្លាមថា គឺជាជនជាដើមភាគតិច ព្រោះ ពួកគេរក្សាបាននូវប្រពៃណីទំនៀមទម្លាប់។ ដូច្នេះ យើងក៏ត្រូវថែរក្សាអត្តសញ្ញាណពួកគាត់ ដោយកុំអភិវឌ្ឍន៍លឿនពេក ហើយក៏កុំអភិរក្សយឺតពេក»។
សូមបញ្ជាក់ថា បច្ចុប្បន្ន សហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិចមានចំនួន១៥សហគមន៍ ដែលបានចុះបញ្ជីទទួលស្គាល់ដោយក្រសួងមហាផ្ទៃ និង៩សហគមន៍ទៀត ក្រសួងកំពុងត្រួតពិនិត្យដើម្បីចុះបញ្ជីស្របច្បាប់។ នេះបើតាមរបាយការណ៍របស់ក្រសួងមហាផ្ទៃដែលបានបង្ហាញក្នុង សិក្ខាសាលាមួយស្តីពី៖ «ការផ្សព្វផ្សាយវិធានប្រពៃណី គោលនយោបាយ និងច្បាប់ជាតិ និងអន្តរជាតិពាក់ព័ន្ធសិទ្ធិជនជាតិដើមភាគតិច»នៅអាគាររដ្ឋសភា នៅថ្ងៃទី១១ ខែតុលា៕
ងាយរក ហើយឆាប់ស្អាត ចឹងនៅចាំអីទៀត ប្រើរូបមន្តធម្មជាតិសាច់ផ្លែត្របែកម្តងមើល៍!
កាលពីពេលមុនៗ យើងប្រាកដជាបានដឹងហើយថា ស្លឹកត្របែក
មិនត្រឹមតែអាចយកមកព្យាបាលសរសៃសក់ វាថែមទាំងព្យាបាលស្បែកផ្ទៃមុខ
ហើយធ្វើឱ្យមុខស្អាតបាត់មុនទៀត។ តែពេលនេះ សូម្បីតែសម្បក
និងសាច់ផ្លែត្របែកក៏មានប្រយោជន៍សម្រាប់សុខភាពស្បែកផ្ទៃមុខដែរ
ដែលស្ត្រីគ្រប់រូបគួរតែសាកល្បងដើម្បីឱ្យផ្ទៃមុខកាន់តែស្អាតជាងមុន
និងមានភាពជឿជាក់មួយកម្រិតទៀត ។
ដូច្នេះមកតាមដានវិធីទាំង៤ ក្នុងការប្រើប្រាស់សាច់ផ្លែត្របែកសម្រាប់ស្បែកមុខទាំងអស់គ្នា៖
ការអនុវត្ត៖
- ងាយៗគ្រាន់តែលាងផ្លែត្របែក១ផ្លែឱ្យស្អាត រួចចិតសម្បកចេញឱ្យនៅជាប់សាច់បន្តិច
- រួចយកសម្បកត្របែកទាំងអស់ទៅកិន ឬក្រឡុកឱ្យហ្មត់ក្នុងបរិមាណសមល្មមសម្រាប់លាបឱ្យសព្វផ្ទៃមុខ សឹមលាយជាមួយទឹកឃ្មុំ ១ស្លាបព្រា កូរចូលគ្នា
- ជាចុងក្រោយយកល្បាយនេះមកលាបលើមុខឱ្យសព្វ ទុកចោល ២០នាទី ចាំលាងចេញជាមួយនឹងទឹកក្តៅឧណ្ហៗជាការស្រេច។
ការអនុវត្ត៖
- យកផ្លែត្របែកកន្លះផ្លែ លាងទឹកឱ្យស្អាតចិតសម្បកចេញ រួចឈូសសាច់ឱ្យល្អិតៗ ក្រឡុកឱ្យហ្មត់ សឹមលាយជាមួយម្សៅអូត ១ស្លាបព្រាបាយ (Oatmeal Powder រកទិញបាននៅផ្សារទំនើប) រួមទាំងទឹកឃ្មុំ១ស្លាបព្រាបាយ និងស៊ុតផ្នែកពណ៌ស ១គ្រាប់
- កូរល្បាយនេះចូលគ្នាសព្វ រួចយកមកលាបឱ្យពេញផ្ទៃមុខ ទុកចោល ២០នាទី ចាំលាងចេញជាមួយទឹកត្រជាក់។
ការអនុវត្ត៖
-យកផ្លែត្របែក១ផ្លែលាងទឹកឱ្យស្អាត រួចកាត់ជាដុំៗល្មមទាំងសម្បក រួចក្រឡុកឱ្យហ្មត់ដោយបន្ថែមទឹកបន្តិចឱ្យខាប់បន្តិច (ប្រហែលជា១ពែង)
-យកល្បាយនេះមកលាបលើផ្ទៃមុខ ២០នាទី ចាំលាងចេញនឹងទឹកត្រជាក់ជាការស្រេច។
ការអនុវត្ត៖
- យកផ្លែត្របែក១ផ្លែ មកលាងទឹកឱ្យស្អាត រួចឈូសឱ្យល្អិតៗហើយច្រោះយកតែទឹក
- បន្ទាប់មកលាយជាមួយនឹងទឹកក្រូចឆ្មារសម្បកលឿង ១កូនស្លាបព្រា (Lemon ក្រូចឆ្មារសម្បកលឿងទិញបាននៅផ្សារទំនើប ឬប្រើក្រូចឆ្មារធម្មតាក៏បាន) និងទឹកឃ្មុំ ១កូនស្លាបព្រា កូរចូលគ្នាឱ្យសព្វ
- ជាចុងក្រោយយកល្បាយនេះ មកលាបលើផ្ទៃមុខទុកចោល ២០នាទី ចាំលាងនឹងទឹកត្រជាក់ចេញ៕
ដូច្នេះមកតាមដានវិធីទាំង៤ ក្នុងការប្រើប្រាស់សាច់ផ្លែត្របែកសម្រាប់ស្បែកមុខទាំងអស់គ្នា៖
១. មុខភ្លឺ ស និងម៉ដ្ឋរលោង
ផ្លែត្របែក សម្បូរទៅដោយសារធាតុប្រឆាំងអុកស៊ីតកម្មខ្ពស់ ដែលអាចជួយធ្វើឱ្យស្បែកភ្លឺ ម៉ដ្ឋរលោង និងទន់ស្អាតដូចជាស្បែកកូនក្មេងផងដែរ ដោយគ្រាន់តែអនុវត្តវិធីងាយៗដូចខាងក្រោមនេះឱ្យបាន ១សប្តាហ៍ម្តងតែប៉ុណ្ណោះ។ការអនុវត្ត៖
- ងាយៗគ្រាន់តែលាងផ្លែត្របែក១ផ្លែឱ្យស្អាត រួចចិតសម្បកចេញឱ្យនៅជាប់សាច់បន្តិច
- រួចយកសម្បកត្របែកទាំងអស់ទៅកិន ឬក្រឡុកឱ្យហ្មត់ក្នុងបរិមាណសមល្មមសម្រាប់លាបឱ្យសព្វផ្ទៃមុខ សឹមលាយជាមួយទឹកឃ្មុំ ១ស្លាបព្រា កូរចូលគ្នា
- ជាចុងក្រោយយកល្បាយនេះមកលាបលើមុខឱ្យសព្វ ទុកចោល ២០នាទី ចាំលាងចេញជាមួយនឹងទឹកក្តៅឧណ្ហៗជាការស្រេច។
២. ផ្តល់សំណើម និងព្យាបាលស្បែកមុខស្ងួត
ផ្លែត្របែក ថែមទាំងបានផ្ទុកសារធាតុទឹកជាច្រើន ដែលមិនត្រឹមតែអាចជួយធ្វើឱ្យមុខទន់រលោងភ្លឺស្អាតនោះទេ ថែមទាំងអាចផ្តល់សំណើមដល់ផ្ទៃមុខ ធ្វើឱ្យស្បែកមុខមានសុខភាពល្អ និងអាចការពារ ឬព្យាបាលអាការស្បែកស្ងួតផងដែរ ដោយគ្រាន់តែអនុវត្តវិធីធម្មជាតិខាងក្រោមនេះ ឱ្យបានជាប្រចាំ ក្នុង១សប្តាហ៍២ដង។ការអនុវត្ត៖
- យកផ្លែត្របែកកន្លះផ្លែ លាងទឹកឱ្យស្អាតចិតសម្បកចេញ រួចឈូសសាច់ឱ្យល្អិតៗ ក្រឡុកឱ្យហ្មត់ សឹមលាយជាមួយម្សៅអូត ១ស្លាបព្រាបាយ (Oatmeal Powder រកទិញបាននៅផ្សារទំនើប) រួមទាំងទឹកឃ្មុំ១ស្លាបព្រាបាយ និងស៊ុតផ្នែកពណ៌ស ១គ្រាប់
- កូរល្បាយនេះចូលគ្នាសព្វ រួចយកមកលាបឱ្យពេញផ្ទៃមុខ ទុកចោល ២០នាទី ចាំលាងចេញជាមួយទឹកត្រជាក់។
៣. សម្រាប់ស្បែកមុខប្រតិកម្ម
ផ្លែត្របែក ផ្ទុកនូវសារធាតុវីតាមីនចម្រុះជាច្រើនប្រភេទ ដែលអាចជួយធ្វើឱ្យស្បែកមុខដែលខូច ឬប្រតិកម្មផ្សេងៗ ឱ្យត្រលប់មករកភាពស្រស់ស្អាតស្រស់ថ្លា ក្មេងខ្ចី និងតឹងណែនឡើងវិញបាន ដោយអនុវត្តវិធីងាយៗមួយនេះ។ការអនុវត្ត៖
-យកផ្លែត្របែក១ផ្លែលាងទឹកឱ្យស្អាត រួចកាត់ជាដុំៗល្មមទាំងសម្បក រួចក្រឡុកឱ្យហ្មត់ដោយបន្ថែមទឹកបន្តិចឱ្យខាប់បន្តិច (ប្រហែលជា១ពែង)
-យកល្បាយនេះមកលាបលើផ្ទៃមុខ ២០នាទី ចាំលាងចេញនឹងទឹកត្រជាក់ជាការស្រេច។
៤. ព្យាបាលមុខមុន និងស្នាមមុនគ្រប់ប្រភេទ
ផ្លែត្របែក ក៏មានផ្ទុកនូវសារធាតុល្អៗ ពីធម្មជាតិជាច្រើន ដែលមានប្រសិទ្ធភាពក្នុងការព្យាបាលមុខមុនគ្រប់ប្រភេទ ថែមទាំងអាចបំបាត់ស្នាមមុន ឬស្នាមជាំខ្មៅៗផងដែរ ដោយគ្រាន់តែអនុវត្តវិធីងាយៗមួយនេះ ២ដងក្នុងមួយសប្តាហ៍។ការអនុវត្ត៖
- យកផ្លែត្របែក១ផ្លែ មកលាងទឹកឱ្យស្អាត រួចឈូសឱ្យល្អិតៗហើយច្រោះយកតែទឹក
- បន្ទាប់មកលាយជាមួយនឹងទឹកក្រូចឆ្មារសម្បកលឿង ១កូនស្លាបព្រា (Lemon ក្រូចឆ្មារសម្បកលឿងទិញបាននៅផ្សារទំនើប ឬប្រើក្រូចឆ្មារធម្មតាក៏បាន) និងទឹកឃ្មុំ ១កូនស្លាបព្រា កូរចូលគ្នាឱ្យសព្វ
- ជាចុងក្រោយយកល្បាយនេះ មកលាបលើផ្ទៃមុខទុកចោល ២០នាទី ចាំលាងនឹងទឹកត្រជាក់ចេញ៕
Subscribe to:
Posts (Atom)